powrót do pozostałych wpisówdata publikacji: 24 listopada 2025
Roszczenie o zadośćuczynienie to jedno z podstawowych uprawnień osób represjonowanych przez komunistyczny aparat przemocy w latach 1944-1989. Dotyczy ono krzywd niematerialnych, jak cierpienia psychiczne, więzienie, prześladowania, deportacja, internowanie czy przymusowa służba wojskowa. Jednak wielu uprawnionych zadaje sobie pytanie: czy i kiedy przedawnia się roszczenie o zadośćuczynienie za doznaną krzywdę? W niniejszym artykule odpowiadamy na to pytanie w kontekście ustawy z 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz.U. 1991 nr 34 poz. 149), znanej jako ustawa lutowa.
Zadośćuczynienie to forma rekompensaty finansowej za cierpienie psychiczne i moralne, jakie spotkało osobę represjonowaną z powodów politycznych, niepodległościowych czy społecznych. W odróżnieniu od odszkodowania, które dotyczy strat majątkowych (np. utraconego dochodu), zadośćuczynienie koncentruje się na doznanej krzywdzie osobistej i godnościowej.
W prawie cywilnym roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu – co oznacza, że po upływie określonego czasu nie można skutecznie domagać się ich realizacji. Jednak roszczenie o zadośćuczynienie wynikające z represji politycznych w latach 1944-1989 rządzi się odmiennymi zasadami.
Zgodnie z art. 8 ust. 2 Ustawy lutowej, żądanie odszkodowania lub zadośćuczynienia należy zgłosić w terminie 10 lat od dnia uprawomocnienia się postanowienia o stwierdzeniu nieważności orzeczenia sądu komunistycznego, który skazał osobę represjonowaną.
Co to oznacza w praktyce?
Terminy roszczenia o zadośćuczynienie za doznaną krzywdę:
Oznacza to, że kluczowe znaczenie ma data wydania postanowienia przez sąd, a nie data samej represji. Nawet jeśli od tamtych wydarzeń minęły dekady, termin zaczyna biec dopiero po uznaniu dawnego orzeczenia za nieważne.
W niektórych przypadkach ustawodawca wyłączył możliwość przedawnienia roszczenia o zadośćuczynienie. Dotyczy to szczególnych sytuacji, o których mówi art. 11 Ustawy lutowej:
Roszczenie o zadośćuczynienie nie ulega przedawnieniu, gdy:
W tych przypadkach roszczenia o zadośćuczynienie za doznaną krzywdę nie przedawniają się nigdy. To wyraz szczególnej troski państwa o osoby, które doświadczyły najbardziej brutalnych form represji i które często nie miały możliwości szukania sprawiedliwości wcześniej.
Przedawnienie roszczeń zadośćuczynieniowych następuje po 10 latach od uprawomocnienia się decyzji o unieważnieniu orzeczenia represyjnego.
Roszczenie nie ulega przedawnieniu, jeżeli:
W każdym przypadku należy odwoływać się do art. 8 i art. 11 Ustawy z 23 lutego 1991 roku.
Wiele osób nie zdaje sobie sprawy z tego, że mogą dochodzić zadośćuczynienia nawet po wielu latach od represji, o ile tylko sąd unieważnił orzeczenie. Często też osoby represjonowane nie mają dokumentów lub wiedzy prawnej, by złożyć skuteczny wniosek.
W Fundacji „Za Wolność” pomagamy na każdym etapie:
Roszczenie o zadośćuczynienie za represje z lat 1944–1989 może się przedawnić, ale nie zawsze. W większości przypadków obowiązuje termin 10 lat od unieważnienia orzeczenia. Jednak dla najbardziej poszkodowanych – aresztowanych, zabitych bez wyroku czy dzieci kobiet więzionych – prawo przewiduje wyjątek od tej reguły i pełne zabezpieczenie ich praw.
Jeśli Ty lub Twoi bliscy byliście ofiarami komunistycznych represji – nie zwlekaj. Pamiętaj, że nawet jeśli czas mija, sprawiedliwość może być nadal osiągalna. Skontaktuj się z nami, by uzyskać profesjonalną pomoc i należne zadośćuczynienie.
Nie pozwól, by represje komunistyczne z lat 1944-1989 za walkę o wolną Polskę pozostał bez echa. Możesz unieważnić fałszywy komunistyczny wyrok. Zgodnie z polskim prawem możesz też otrzymać zadośćuczynienie i odszkodowanie.
Pamiętaj! Wspólnie walczymy za wolność!