Odszkodowania dla Sybiraków

powrót do pozostałych wpisów

data publikacji: 7 maja 2024

Wywózki na tzw. Sybir trwały jeszcze wiele lat po zakończeniu II wojny światowej. Była to jedna z najokrutniejszych form represji stosowanych przez komunistów. Często skierowana w całe rodziny.

Czym były wywózki na Sybir?

Powojenne deportacje były środkiem represji, które sowiecka władza stosowała wobec osób, które uznała za przeciwne narzuconemu przez siebie reżimowi. Wywózki były sposobem, sprawdzonym i wykorzystywanym przez sowietów już dużo wcześniej. Te powojenne trwały na terenach Polski aż do roku 1956 i objęły w głównej mierze mieszkańców tzw. Kresów Wschodnich. Dotykały najczęściej polskich żołnierzy, partyzantów, wszelkiego rodzaju członków podziemia antykomunistycznego, czy osoby wspierające takich działaczy. Wywożono bez względu na wiek i płeć, zarówno mężczyzn w kwiecie wieku, jak również starców, kobiety, kobiety w ciąży, a nawet dzieci.

Jak wyglądał los Sybiraków?

Wywózki często rozpoczynały się w nocy, gdy do domów podejrzanych przychodzili funkcjonariusze sowieccy. Pod przymusem fizycznym kazali rodzinie wychodzić z domu, nie dając nawet czasu na spakowanie niezbędnych rzeczy. Nie było także mowy o poinformowaniu zesłańców, gdzie tak naprawdę będą wywiezieni.
Następnie osoby te były umieszczane w ciasnych wagonach bydlęcych i przez wiele dni wiezione w miejsce zesłania. O głodowych porcjach i bez odpowiedniego wyposażenia wagonów. W zimie transportowani byli bez ogrzewania. Choć w wagonach zdarzały się kozy, zazwyczaj była to jedyna forma ogrzewania na cały wagon. Rzadko jednak przydzielano do nich węgiel. Przez straszne warunki, brak środków sanitarnych i żywności wiele osób nie przeżyło transportu.
Ci, którym udało się dotrzeć do miejsca docelowego, mieli przed sobą ciężki los. Sybiraków umieszczano m.in. w przepełnionych, nieogrzewanych barakach, gdzie spali na pryczach. Miejsca te pełne były pluskiew i wszelkiego rodzaju insektów. Przez zaduch, który w nich panował i gryzące insekty trudno było w nich przebywać i regenerować się po ciężkim dniu. Zesłańców kierowano do najcięższych prac. Przy głodowych porcjach żywieniowych byli kierowani do wyrębu lasu, pracy w kopalniach, czy spławiania drewna. Bez względu na pogodę i warunki atmosferyczne pracowali od świtu do nocy. W takich warunkach powszechne były wypadki oraz choroby, które za Sybirakami ciągnęły się często jeszcze przez wiele lat.

Odszkodowania dla Sybiraków

Dziś Sybiracy oraz ich rodzice, małżonkowie lub dzieci, mogą walczyć o odszkodowania i zadośćuczynienia krzywd. Umożliwia to tzw. ustawa lutowa. Dotyczy ona osób, które władze komunistyczne pozbawiły wolności za prowadzoną działalność niepodległościową. Jeśli zatem ktoś został deportowany za walkę na rzecz niepodległości Polski, opór wobec komunistów, lub pomoc opozycjonistom i partyzantom, ma prawo ubiegać się o rekompensatę. Ustawa lutowa obejmuje tu okres od lipca 1944 r. aż do końca 1956 r., gdyż aż do tej daty miały miejsce deportacje.
O takie świadczenia mogą ubiegać się także dzieci, które zostały wywiezione na Sybir, urodziły się tam, lub przebywały w łonie matki.

Dlaczego warto skorzystać z pomocy prawnej?

Deportacje na Sybir to trudny temat, często wymagający odpowiedniej dokumentacji, zeznań świadków i konkretnych kroków prawnych. Jest to jednak ogromne przeżycie i krzywda pozostawiająca ślad na całe życie. Dlatego nie wolno pozostawiać jej bez echa.
Fundacje, takie jak nasza, pomagają Sybirakom w drodze do uzyskania odszkodowania i zadośćuczynienia. Pomagamy w pozyskaniu niezbędnej dokumentacji i zaświadczeń lekarskich. Rzetelnie szacujemy straty i przygotowujemy wniosek o odszkodowanie oraz o zadośćuczynienie. Zapewniamy reprezentację w sądzie i czuwamy nad przebiegiem całego procesu. Od pierwszej, całkowicie bezpłatnej rozmowy, jesteśmy z Tobą aż do pozytywnego zakończenia postępowania.
Skontaktuj się z nami i opowiedz nam swoją historię.